Op ieder moment zijn we er mee bezig; Facebook, Twitter en / of linkedin. De mobile telefoon wordt om de paar minuten gecontroleerd op nieuwe appjes en zodra de aandacht om ons heen even verslapt leggen we een wordfeut woordje, bewerken we de net gemaakte foto met istagram en plaatsen we deze in de wondere wereld die sociale media heet. We kortom wat zijn we lekker mobiel en betrokken...

We kunnen ons niet meer voorstellen dat we niet laten weten waar we zijn, delen elk glas, file, goed gesprek en weerbericht met commentaar, zowel gevraagd en ongevraagd, met de vrienden online, omdat we klaarblijkelijk behoefte hebben continue te laten weten wat ons beweegt, waar we zijn en vooral met wie we zijn.

Op zich heb ik geen enkele moeite met het lezen van dergelijke informatie; het geeft me zelfs een zeer welkom warm gevoel omdat er bijzonder veel informatie te halen is uit de veelal onbelangrijk lijkende foto's en berichtjes... Het geeft mij een intens gelukkig gevoel en bewijst het me een grote dienst... De informatie en vaak onbedoelde klaagzang van deze en gene omlijsten mijn leven met goude rand!

Zo geniet ik van de informatie dat mensen klaar zijn met de dag en dus maar hun bed op zoeken: heerlijk, ik ga nog even door! 
Perfect als een ander beschrijft dat de kinderen een streek hebben uitgehaald; wat zijn die van mij toch goed opgevoed.
Beter is het als een ander aandacht zoekt voor gefingeerd leed als "nog 8 uur werken", " nog 500 kilometer naar huis" en "file". Chill om te beseffen dat ik een wereldbaan, vliegvakanties boek en slechts op 3 kilometer van m'n werk woon. De ene keer dat ik in de file sta schaterlach ik om al die anderen die de fillehobby dagelijks met bedorven gezicht uitvoeren.

Bijzonder als mensen hun steak, toetje of met vette lippen besmeurde wijnglas delen... Iedereen kan zich toch wel voorstellen dat in het harde licht van de iPhone-flitser de roze streak er uit gaat zien als een groene lap, liefst nog overgoten met een kwak vaalbleke peper roomsaus waarvan ik de kleur niet eens wil beschrijven.
Toetjes lijken vaak  een pittoreske verzameling kwakjes kots en slechts één glaasje (ik denk in flessen) op tafel zegt mij dat ik niet hoef te gaan eten met de verzender of disgenoot omdat je jezelf kunt afvragen hoe interessant het gesprek is als je tijdens het gerecht al bezig bent met je sociale wereld in plaats van je tafelgenoot of door de kok van het restaurant met moeite bereide dis... Om het er vaak zo creatiefloos uit te laten zien moet je toch met andere dingen bezig zijn geweest tijdens het opmaken van het bord. Laat staan als het zo gezellig is dat je allemaal zorgt dat je snel in de auto naar huis kan...

De tekst "dit moeten we vaker doen" beschrijft feilloos dat de tafelgenoten elkaar weinig zien en dat het minstens weer een lange tijd gaatvduren voordat we als Facebook vriend het illustere gezelschap in een volgend tet-a-tet gaan treffen. Nieuwe plaats, zelfde setting, zelfde foto, even leuk... Dat moet je vaker doen!

Nog leuker zijn de foto's en berichtjes die ons vertellen dat we houden van onze dochters, zonen, moeders en vaders, kippen of de hond; alsof je dat moet laten merken met een "like" op Facebook als je ook van je dochter, zoon, moeder, vader, kip of hond houd... Die van mij weten dat ze bijzonder zijn omdat ik het ze dagelijks vertel. Je kunt jezelf best eens gaan afvragen hoe het zit als je op het feestboek, want dat is het voor mij, moet ontdekken dat je van je kind, ouders of huisdier moet houden en dit dan ook moet delen dat wij het ook allemaal moeten delen.

Maar... Irriteert mij dan niks aan dit fenomeen?

Ik moet eerlijk zijn. Natuurlijk raken mij ook een paar dingen. We bellen niet meer, we appen. We communiceren niet meer, we delen statussen en likes alsof dit de echte wereld is. We denken zelfs dat de nieuwe medewerker niet goed is in zijn of haar werk als hij of zij regelmatig dronken, lachend, gek en eerlijk tussen zijn vrienden in de kroeg staat en dit nog durft te delen. Ben je asociaal als je niet klikt op een hypocriet gedeelde link over dierenleed, houden van je kinderen of bestrijden van aids? Wat heb je gedaan om dergelijk leed te verminderen? Maak je nog wel eens de straat schoon, help je de minder valide buurvrouw in de tuin, was of vuilnisbak zonder dat dit sociaal gedeeld moet worden? Wanneer deed je werkelijk iets voor een ander?

Je moet morgen maar eens iemand bellen, in plaats van appen, en vragen hoe het gaat. De waarheid van de media is tenslotte het delen van de score van een of ander dom spelletje of het hopen op een nieuwe bank als we die reclame maar delen. Ik hoop dat je naast het domme gespeel, en het dom delen van het behaalde level, en het dom delen van de "klik op deze reclame en win een tuinset" ook eens zou durven klikken op de linkjes en "vind ik leuks" van de toiletpapierfabrikant, pornosite of favoriete aambeienzalf! 

Natuurlijk, ik houd van dit fenomeen, maar de mooiste opmerking moet ik nog beschrijven... 
Iemand uit mij "Facebook vrienden" maakte de opmerking dat ik zoveel Twitter... En dat op deze manier communiceren irritant is... Telkens ongevraagd mijn mening tussen de andere Facebook berichten...

Weet je wat ik zei:
 
Ja, Trut, daar is het voor! 
Ontvriend me maar, en heb het lef om het te delen, je word er door mij door geprezen! 

Want lef... Dat vind ik leuk!